AnafiFF 2024
Οι ταινίες
«Το Φυσικό Περιβάλλον στο οποίο Ζούμε» – Επιμέλεια: Ελένη Στεργιοπούλου
Τι σημαίνει φύση για εσάς σήμερα;
Όταν ο χρόνος είναι μια πολυτέλεια που δύσκολα υποστηρίζουμε, είναι πολύ εύκολο να ξεχάσουμε τις απτές αισθήσεις της φύσης. Οι καθημερινές μας αφηγήσεις συχνά περιστρέφονται γύρω από ανθρωποκεντρικές ανησυχίες, πολιτικές διαμάχες, βιομηχανική πρόοδο και την ανησυχητική σκιά της σύγκρουσης και των ψευδών ειδήσεων. Μέσα στην κακοφωνία του θορύβου, της πληροφορίας, των αυτοκινήτων, των tweets και των ενημερώσεων, η σύνδεσή μας με τον φυσικό κόσμο μοιάζει αδύναμη, δημιουργώντας απόσταση ανάμεσα σε εμάς και τα ωμά, ακατέργαστα οφέλη της φύσης.
Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές και ιστορίες όπου η φύση επιβεβαιώνει την πρωτοκαθεδρία της και μας υπενθυμίζει τη θέση μας μέσα στον μεγαλύτερο ιστό της ζωής. Αυτές οι αφηγήσεις έχουν τη δύναμη να μας βγάλουν από τα αστικά μας κουκούλια και να μας επανασυνδέσουν με κάτι πρωτόγονο και ουσιώδες μέσα μας. Μας υπενθυμίζουν ότι, παρά τις προσπάθειές μας να ελέγξουμε και να χειριστούμε το περιβάλλον γύρω μας, τελικά, είμαστε στο έλεος δυνάμεων που μας ξεπερνούν κατά πολύ. Μέσω αυτής της συνειδητοποίησης κείτεται η προοπτική μιας βαθύτερης και πιο αρμονικής σχέσης με την φύση, συντηρώντας σώμα και πνεύμα.
«Η Μνήμη των Τοίχων» – Επιμέλεια: Μάγια Σφακιανάκη
Ποιο ήταν το χρώμα του παιδικού σου δωματίου; Ακόμα φαντάζεσαι τη ζωή μέσα από αυτούς τους φακούς;
Οι τοίχοι κρατούν μια τεράστια αποθήκη αναμνήσεων, εγκιβωτισμένων σε οικιακά ή κοινωνικά περιβάλλοντα, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ιστορίας μέσω της αρχιτεκτονικής τους παρουσίας. Η κοινωνική τάξη των ενοίκων τους υπαγορεύεται συχνά από τις ίδιες τις δομές, αντικατοπτρίζοντας τις κοινωνικές και οικονομικές ιεραρχίες διαφορετικών εποχών και τόπων. Οι ταινίες αυτής της ενότητας αφουγκράζονται τις ιστορίες αυτών των τοίχων που κουβαλούν ένα πλούτο συναισθημάτων και ιστοριών. Ο προσωπικός, οικείος χώρος ενός σπιτιού είναι το πεδίο όπου σχηματίζεται η μνήμη αλλά λειτουργεί επίσης και ως ευρύτερος δείκτης πλούτου, τάξης και θέσης εντός της ιστορίας και της κοινωνίας. Έτσι, η ατομική εμπειρία υφαίνεται μέσα στο ευρύτερο αφήγημα, διαμορφώνοντας τη συλλογική μνήμη.
«Αγαπάς τον γλυκό μικρό σου θάνατο;» – Επιμέλεια: Στέλιος Χριστοφόρου
Ο θάνατος συμβαίνει στο παρελθόν ή στο μέλλον; Μια άνευ όρων απόλαυση στο να παραγγέλνεις την μεγαλύτερη ενοχή της ζωής σου.
Πες καληνύχτα τώρα. Στον αληθινό σου εαυτό. Ονειρέψου ελεύθερα, ονειρέψου το παρελθόν μέσα σε ένα κύμα εθισμένης απόλαυσης. Μέσα στη μήτρα.
Ένα βλέμμα κατηγορίας, γεμάτο αλήθεια, ατελείωτο. Χωρίς ίχνος επανασύνδεσης.
Είναι τα ιδρωμένα σώματα πιο κοντά στον θάνατο;
Όταν ιδρώνεις, σκουριάζεις; Όταν σκουριάζεις, ιδρώνεις;
Ένα κύμα εξιλέωσης,
όχι λευκό.
Κοιμάσαι ξύπνιος. Ανοιχτά μάτια, ανοιχτό στόμα. Να είσαι ξύπνιος. Να νιώθεις ύπνο.
Συνειδητά όνειρα. Μου λείπουμε. Μου λείπω. Ας ανακαλύψουμε τι συμβαίνει τώρα.
«Τελετουργίες Ιερών Αμαρτιών» – Επιμέλεια: Σταύρος Μαρκουλάκης
Παραφράζοντας τα λόγια του Δαβίδ στον Ψαλμό 51.5: «Εν ανομία συνελήφθημεν και εν αμαρτίαις με εγέννησε η μήτηρ μου». Μέσα από σχήματα διαφορετικών φακών, με λέξεις που διατρέχουν χρόνους, τόπους και πραγματικότητες, αυτές οι τέσσερις αφηγήσεις μας οδηγούν σε ένα ταξίδι διερεύνησης του τι ακολούθησε εκείνη την πρώτη στιγμή. Πώς οι τελετουργίες που επέζησαν στον χρόνο διαμορφώνουν την κατανόησή μας για την αμαρτία, τη λύτρωση και το ιερό. Οι μυστηριώδεις, ιερές κορυφές των περουβιανών βουνών και οι μυστικιστικές συγκεντρώσεις αιλουροειδών σε στοιχειωμένα, εγκαταλελειμμένα κτήρια θα θέσουν τον τόνο. Οι ιστορίες ανυπακοής και απόλυτης αφοσίωσης στο Θείο, μέσω προγονικών τελετών ή αθώων βραδινών διαδρομών, θα εξερευνήσουν περαιτέρω τη σχέση μας με το απαγορευμένο στο πέρασμα της ιστορίας. Παρά την αμαρτωλή μας φύση, η πίστη συχνά αναδύεται ως μια ισχυρή δύναμη, καθοδηγώντας τις πράξεις μας και προσφέροντας παρηγοριά μέσα στα μυστήρια της ύπαρξης, εμπλεκόμενη με τα αρχέτυπα και τη πνευματικότητα που καθορίζουν τη συλλογική μας συνείδηση.
«Πράγματα για τα οποία δεν μιλάμε» – Επιμέλεια: Αντιγόνη Παπαντωνίου
Τα πράγματα για τα οποία δεν μιλάμε υποστηρίζει πως οι λέξεις έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη συνείδησή μας, η οποία με τη σειρά της όχι μόνο μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας αλλά και τη συνέχεια της εξέλιξης του πολιτισμού μέσα για τις επόμενες γενιές.
Αν δεν μας μιλούν για τη συναίνεση στο σεξ όταν είμαστε παιδιά, πώς μας προετοιμάζει αυτό για την κακοποίηση; Αν δεν μιλήσουμε τώρα για το πώς οραματιζόμαστε μια κοινωνία χωρίς πόλεμο και διακρίσεις, πώς θα αντιστρέψουμε τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό που αναδύονται ξανά; Αν δεν μιλήσουμε για τους αγώνες μας με την ευαλωτότητα και την ψυχική υγεία, πώς θα βρούμε τη δύναμη που προέρχεται από κοινές εμπειρίες;
Όταν δεν βρίσκουμε τις λέξεις, προετοιμάζουμε το έδαφος για την επανάληψη κύκλων κακοποίησης, τραύματος, βίας και απομόνωσης. Γυναίκες και μη δυαδικοί δημιουργοί μας ενθαρρύνουν να χρησιμοποιήσουμε τα μαγικά ραβδιά της ενδοσκόπησης, της γλώσσας και της ευαλωτότητας και εμείς ως κοινό καλούμαστε να μάθουμε να ακούμε και να βγαίνουμε από τη ζώνη άνεσής μας, λέξη προς λέξη.
«Νυχτερινά Κινούμενα Σχέδια για Ενήλικες» – Επιμέλεια: Μάγια Σφακιανάκη
Από τις βαθύτερες γωνιές του μυαλού των δημιουργών animation μέχρι τα κουρασμένα μας μάτια αργά το βράδυ, αυτές οι ταινίες έρχονται να αιχμαλωτίσουν τη φαντασία μας. Κυμαίνονται από οξείς πολιτικούς σχολιασμούς σχετικά με τις σύγχρονες επιθυμίες για πολυτελή αγαθά μέχρι οικείες απεικονίσεις της καθημερινότητας. Φαντάζονται και δημιουργούν πειραματικές χορογραφίες και μας βυθίζουν σε φρικιαστικά στρατιωτικά πειράματα. Αυτά τα παράξενα και ανατριχιαστικά έργα χρησιμοποιούν ποικιλία τεχνικών animation και τεχνολογιών για να αφηγηθούν ιστορίες που θα σκαρφαλώσουν στο μυαλό σας και θα σας κάνουν να φοβάστε να ξαπλώσετε στο κρεβάτι.
«Χωρίς Δεσμεύσεις» – Επιμέλεια: Ferdinand Waas
«(...) Για να μιλήσουμε πραγματικά για την ψυχική μας στάση και το πώς αντεπεξερχόμαστε ψυχολογικά, (...) το πρώτο που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι όλοι βρισκόμαστε σε συνθήκες υψηλής αβεβαιότητας και ο ανθρώπινος εγκέφαλος μισεί την αβεβαιότητα. Στην πραγματικότητα, η αβεβαιότητα είναι μια από τις πιο βλαβερές καταστάσεις για τον άνθρωπο. Πολύ πιο προκλητική για την υγεία μας, ψυχική και σωματική υγεία από την απογοήτευση. Γιατί; Επειδή ο εγκέφαλός μας είναι χημικά σχεδιασμένος να διαθέτει μηχανισμούς προσδοκίας. Αυτό σημαίνει πως οι ορμονικές και νευροδιαβιβαστικές μας αντιδράσεις που μας κάνουν να νιώθουμε καλά, να νιώθουμε ευχαρίστηση, να νιώθουμε πόνο, να νιώθουμε φόβο, σχετίζονται κυρίως με την προσδοκία. Και όταν δεν ξέρουμε τι θα συμβεί στο τέλος, ο εγκέφαλός μας το απεχθάνεται. (...)»
Από τον Dr. Simon Marshall (2020)
Είχα μια δύσκολη χρονιά
Χρησιμοποιούσα συχνά τη λέξη «παραίσθηση», ντελούλου
Είμαι ντελούλου, αυτό είναι ντελούλου, ας είμαστε ντελούλου
Άλλη αγαπημένη φράση: «ας δούμε»
Ας δούμε, ας δούμε, ας δούμε
Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δύο διαθέσεις:
Ντελούλου και ας δούμε
Αποκηρύσσοντας ενεργά την ελπίδα και απρόβλεπτα ελπίζοντας σε αισιοδοξίες.
Μάλλον αυτό το πρόγραμμα βγήκε από αυτές τις διαθέσεις
«Χωρίς δεσμεύσεις» – μια φράση που εμπλουτίζει το λεξιλόγιό σου λέγοντας όμως το ίδιο
Αυτές οι ταινίες μου έδωσαν ελπίδα
Αναμένοντας τη καλοκαιρινή αύρα
Χαίρομαι που είμαι εδώ μαζί σας
